 | |
| Strelicja |
 | |
| Hibiskus |
 |
| Kwiaty frangipani |
Funchal
Miasto zwane również "małą Lizboną" położone w południowej części wyspy, na wzgórzach, nad oceanem. Tu mieszka ponad jedna trzecia mieszkańców tej wyspy. Nazwa pochodzi od kopru (z potrugalskiego funcho), który podobno rósł tu w znacznych ilościach. Białe domy z pomarańczowo czerwonymi dachami to charakterystyczny znak. Wygląda szczególnie nocą, gdy rozświetlają się budynki na zboczach gór.
Idę na Mercado dos Lavradores, aby zobaczyć, co i jak sprzedaje się na Maderze. Ten lokalny targ to królestwo warzyw, kwiatów, ryb, krótkich maderskich bananów, lokalnych, skórzanych butów i arcydrogich owoców marakui. Przed dwupiętrowym targiem, położonym w zabytkowym budynku, stoją ubrane w tradycyjne stroje maderskie kwiaciarki. Na głowach mają granatowe czapki z długą antenką. Znajdziemy tu, na przykład, krzyżówkę banana z ananasem (fruta deliciosa). Sprzedawcy zapraszają do spróbowania. Na niższym poziomie mieści się targ rybny. Na stołach rozciągają się długie, ciemne ciała espad (pałasz atlantycki). Patrzą na mnie wielkie, nieruchome, galaretowate oczy, które nigdy nie widziały światła dziennego. Wydobyte z głębin oceanów, ryby te umierają pod wpływem różnicy ciśnień podczas połowu. Rybacy łowią espady na szczury. Poza Maderą występują jedynie u wybrzeży Japonii. Ryba z wyglądu przypomina nieco węgorza. Mięso jest jasne, delikatne w smaku, praktycznie bez ości. Podawane z zapieczonym bananem należy niewątpliwie do dań z cyklu "must eat" na Maderze. Dalej czerwone połacie tuńczyków, które sprzedawcy kroją na mniejsze kawałki lub zostawiają w całości. Nie widziałam ośmiornic, choć bywają podobno na targu.
 |
| Espada |
 | |
| Kremowe domy z czerwonymi dachówkami na południu wyspy |
Klif klifów
Trzeciego dnia naszego pobytu jedziemy lokalnym autobusem do Cabo Girao. Prowadzą tam kręte drogi.Wspinamy się w górę, po bokach rozciągają się plantacje bananów i tarasy winogron. Większość upraw na Maderze rośnie na tarasach. Autobus dojeżdża tylko do pewnego momentu. Dalej trzeba iść piechotą. Nadrabiamy drogi, wspinamy się pod górę, z której musimy później zejść, bo to ta niewłaściwa. Po drodze zbieram zasuszone liście eukaliptusa, w nieświadomości, że to eukaliptus, urzeczona zawiniętym kształtem, kolorem i przede wszystkim zapachem. Dochodzimy do metalowej platformy widokowej na szczucie klifu. 580 metrów w dół świeżego powietrza, aż do skał a wszystko widoczne, jak na dłoni, przez szklaną podłogę. Pode mną latają ptaki. Podobno, Cabo Girao, należy do najwyższych klifów w Europie.
Suchy ogon wyspy
Z wyprawy na Deserts Islands wyszły nici ze względu na wysoką cenę rejsu. W zamian wybieramy tańszą alternatywę wyprawy za kilka euro na półwysep Świętego Wawrzyńca (Ponta de Sao Laurenzo), zwany również suchym ogonem wyspy. Od początku półwysep wita nas silnym wiatrem. Zakładam na siebie wszystko, co mam. Wchodzimy w całkiem wyludnioną przestrzeń, nadającą się do filmów o Marsie lub Księżycu. Gdyby wyszło z jakiejś dziury zabłąkane ufo, to wcale bym się bardzo nie zdziwiła. Najbardziej wysunięty na wschód fragment wyspy to istna pustelnia, raj dla amatorów surowizny w naturze. W odcieniach cynamonowych brązów, wpadających miejscami w czerwień, miejscami upodabnia się do smakowitego kawałka ciasta. Skąpa roślinność, wysuszone trawy, miejscami monstrualne osty z różowymi kwiatostanami. Ruszamy krętym, wyznaczonym szlakiem, raz w górę, raz w dół. Co jakiś czas widzimy przepastne urwiska. To tarasy widokowe, przy których zatrzymują się wszyscy, trzaskają foty i idą dalej. Na półwyspie wszędzie podchodzisz na swoje własne ryzyko. Szlak jest dość prosty. Nadaje się nawet dla emerytów. Byle nie podchodzili zbyt blisko urwisk. W oddali widać położone w dolinie zabudowania. Jak się później dowiadujemy to sklep z pamiątkami. Wita nas pies w kolorach półwyspu. Podobno to lokalny mieszkaniec, który bardzo lubi kurczaki. Pan stróż uprzejmie informuje, że toaleta nie działa a kosza na śmieci nie ma. Czujemy się oszukani, zwłaszcza, że w sklepie z pamiątkami roi się od reprodukcji fok, których nigdzie nie widzieliśmy. Zbaczamy w stronę drewnianej budki oznaczonej jako obserwatorium ptaków a później drogą w dół na kamienistą plażę, gdzie można się wykąpać. Z kąpieli korzysta tu wielu turystów. Schodzimy a raczej zbiegamy w trybie rekordowym, chcąc zdążyć na autobus o drugiej. Na końcu szlaku wita przenośna budka z lodami i lokalnym piwem Coral w zaskakująco małych buteleczkach.
W kanał
Jeśli mieszkasz na Maderze, to zawsze masz pod górę. Wykorzystali to mieszkańcy tej pięknej wyspy. Aby nie wyschła, zbudowali lewady, kanały, które pod niewielkim spadkiem dostarczają wodę deszczową z północy wyspy na suche południe. Obok kanałów zawsze biegnie ścieżka, która umożliwiała udrożnianie kanałów. Ścieżki przekształciły się z czasem w szlaki turystyczne. Wybraliśmy się na lewadę nieopodal Funchal. Trochę zapuszczona i śmierdząca. Ciężko było znaleźć początek. Zostaliśmy poinstruowani, że za takim małym domkiem w prawo, wąską ścieżką. Najbardziej liczni mieszkańcy Madery to niewątpliwie jaszczurki. Lasy wprost szeleszczą. Z tak licznym widokiem tych stworzeń musiałam się oswajać parę ładnych minut. Każdy krok poprzedzała analiza, czy nie nadepnę albo czy na mnie nie naskoczy. Ciemnozielone jaszczurki wcale nie chciały schodzić z drogi. Nieco mniejsze, oliwkowo-brązowe pierzchały na boki. Czasem spadały ze skał do wody, przepływając lewadą na drugą stronę. Na drodze mijam stragany z cebulami egzotycznych kwiatów. Po dwa euro. Nie wiem, jak je kupić, bo poza jaszczurkami nie ma tu żywej duszy. Nagle całą ścieżkę tarasuje duży, jasny pies. Myślę sobie w przerażeniu, że trzeba będzie się cofnąć całe trzy godziny drogi. Zwierzę stoi, patrzy się na mnie, po czym leniwie chowa się w krzaki...
Aluzejos
To charakterystyczne na Maderze płytki, malowane w odcieniach ultramaryny. Występują we wnętrzach budynków, na przykład, kościołów, a także wmurowane w zewnętrzne ściany domów, restauracji. Można zobaczyć je także na lotnisku w Santa Cruz.
"Boże Narodzenie"
Churchill
 |
| Obraz Winstona Churchilla |
Z licznych aktywności Winston Churchill zajmował się również malarstwem.W miejscowości Camara da Lobos, nieopodal Funchal, bywał i malował pejzaże.
Madera z procentami
 |
| W piwnicach Blandy's |
Odwiedzam jedną z fabryk madery najbardziej znanego lokalnego trunku. Madera powstała z przypadku. Lokalne wino aby zabezpieczyć je przed zepsuciem, wzbogacone było spirytusem gronowym. Gdy odkryto, że taka podróż daje winu wspaniały smak, zaczęto posyłać je w rejsy. Jak powstaje Madera można obejrzeć w piwnicach jednego z najbardziej znanych producentów madery rodziny Blandy's.
Oprócz madery możemy spróbować lokalnego trunku Poncha, czyli ponczu, który jest mieszaniną rumu, marakui i unikalnego, wyjątkowo aromatycznego maderskiego miodu. Występuje tu bogactwo likierów na bazie lokalnych owoców, na przykład, z marakui.
Bezsenność
Na Maderze nie chce mi się spać. Czuję się dość dziwnie, jako osoba zwyczajnie nie mogąca się obejść bez kawy czy coli. Kładę się bardzo późno, wstaję o siódmej, razem ze słońcem, zabieram się do szkicowania. Za oknem mam już ulubioną palmę, przez którą wdrażam się w meandry palmowej anatomii, drzewa oliwne, kwiaty. Dalej pomarańczowo-czerwona dróżka, która cały czas intryguje mnie swoim kolorem, za nią jeszcze żywopłot, potem już tylko bezkresna przestrzeń oceanu. Zaskakująco cichego. Jest bezszelestnie i bezwietrznie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz